Nad stawem lśniącym poświatą
Wiatr westchnął piersią włochatą ;
Tchem ciepłym ciemność rozgarnął,
Pieszczotą wtulił się czarną,
                  W jej grzywȩ.

Nad ziemią słania się nisko
Dyszących gwiazd trzęsawisko,
Niebo rozgrzȩzłe, gorące,
Ogniami pulsujące
                  I żywe.

Na zachodzie się błyska, raz w raz.
Ziemia zdyszana, ziemia spracowana
Czeka – czeka … na spazm.

Feliks Konopka
Źródło : Feliks Konopka „Ostatnia jesień”, Wydawnictwo Znak, Kraków, 1972