Spojrzałem w okno – i pięknie i smutno –
Śnieg okrył pola, wzgórza i doliny,
Niby na blechu rozesłane płótno –
Zawiane wszystkie drogi i drożyny ;
Nikt nie przchodzi – tylko tam, daleko,
Stoi dąb stary – jak olbrzym w pościeli –
I jemiołową spogląda powieką,
Azali prędko ziemia się wybieli ? ..
Przebrzmiały pieśni żniwiarzy radosne
I śpiewy ptasząt przebrzmiały po gajach –
Bo te wędrowne śpiewaki miłosne
Już po cieplejszych rozbiegły się krajach ..
U nas kruk tylko na rozdrożnym krzyżu
Klekoce w echa piosnkę jednotonną –
Jakby na starym przeznaczeń psałterzu
Czytał nad nami modlitwę pozgonną !
Jan Prusinowski
Obraz Claude Monet „Sroczka na śniegu„
Barbara Botton
Zakwitła grzęda kogucim grzebieniem,
Kury jak rude liście wydmuchane wiatrem –
– wszystko jest z drugiej strony i jest tylko cieniem,
a dziś czarnym płótnem na poły rozdartym.
Pieją astry nieletnie – kwiatów nieświadome-
nasturcje nakrywają krągłym liściem jaja –
kury błądzą astrowo, z nagła niewidome –
a nasturcjowa senność byt z niebytem spaja.
Za rzeką stuka tartak – zegar opętany –
słychać, pod ziemią słychać, jak spadają wióra –
sypie się tynk na kwiaty z ziewającej ściany –
Na grzędzie siada kogut, pod nasturcją kura.
Przerażonej jabłoni wypadło z rąk jabłko,
tartak tyka – obłokom odrzuca godziny,
płot skrzyżował się cieniem – i właśnie tą siatką
sypią się na pejzaż umarłe trociny.
Serce rośnie patrząc na te czasy !
Mało przed tym gołe były lasy,
Śnieg na ziemi wyżej łokcia leżał,
A po rzekach wóz najcięższy zbieżał.
Teraz drzewa liście na się wzięły,
Polne łąki pięknie zakwitnęły ;
Lody zeszły, a po czystej wodzie
Idą statki i ciosane łodzie.
Teraz prawie świat się cały śmieje,
Zboża wstały, wiatr zachodni wieje ;
Ptacy sobie gniazda obmyślają,
A przede dniem śpiewać poczynają.
..
(fragment)
Jan Kochanowski
