Epigram: wiersze i poezja
Barbara Botton, absolwentka Filologii romańskiej Uniwersytetu Warszawskiego, tłumacz, jest również autorką strony w języku francuskim „Quarante siècles d’épigramme”
Epigramat to najstarsza czyli pierwsza forma literacka, istniejąca od co najmniej czterdziestu wieków. Jego genezę stanowi napis na kamieniu, brązie, przedmiocie czy papirusie o charakterze informacyjnym i użytkowym. Z czasem ten napis posiadł formę, w której był rytm, asonans i rym. Najstarszą odmianą epigramatu są epitafia, czyli napisy nagrobkowe. Epigramat charakteryzuje się przede wszystkim zwięzłością i zaskakującą puentą. Oprócz klasyfikacji tematycznej, można by wyróżnić trzy jego rodzaje : epigramat satyryczny, filozoficzny oraz liryczny.
Klasyczna forma narzuca rygor strofy, rytmu i rymu. We współczesnym epigramacie forma nie jest przestarzałym, drugorzędnym czy przypadkowym ozdobnikiem. W moim odczuciu, forma jest matrycą sensu.
Dzisiaj, z perspektywy kilkunastu wieków, można by stwierdzić że, w najszerszym znaczeniu, epigramat to krótki utwór poetycki o zaskakującej puencie.
Autorzy i cytowane wiersze są wyborem osobistym i subiektywnym ponieważ cytuję tylko tych autorów i te wiersze które lubię i które mnie osobiście się podobają.
W dziale “Wielka Tradycja” cytowani pisarze i poeci (ponad trzysta autorów) występują w porządku alfabetycznym.
