Nad stawem lśniącym poświatą
Wiatr westchnął piersią włochatą ;
Tchem ciepłym ciemność rozgarnął,
Pieszczotą wtulił się czarną,
W jej grzywȩ.
Nad ziemią słania się nisko
Dyszących gwiazd trzęsawisko,
Niebo rozgrzȩzłe, gorące,
Ogniami pulsujące
I żywe.
Na zachodzie się błyska, raz w raz.
Ziemia zdyszana, ziemia spracowana
Czeka – czeka … na spazm.
Feliks Konopka
Źródło : Feliks Konopka „Ostatnia jesień”, Wydawnictwo Znak, Kraków, 1972
Jak się nie nudzić ? gdy oto nad globem
Milion gwiazd cichych się świeci,
A każda innym jaśnieje sposobem,
A wszystko stoi – i leci …
I ziemia stoi – i wieków otchłanie,
I wszyscy żywi w tej chwili,
Z których i jednej kostki nie zostanie,
Choć będą ludzie, jak byli …
…
Doprawdy nie wiem, jak tu chwilę dobić,
Nudy mię biorą najszczersze ;
Co by tu na to, proszę Pani, zrobić,
Czy pisać prozę czy wiersze ?
Lub jeszcze lepiej – znam dzielniejszy sposób
Przeciw tej nudzie przeklętej :
Zapomnieć ludzi, a bywać u osób,
Krawat mieć ślicznie zapięty ! ..
Cyprian Kamil Norwid
Że mija ! I cóż że przemija !
Od tego chwila, by minęła,
Zaledwo moja, już niczyja,
Jak chmur znikome arcydzieła.
Chociaż się wszystko wiecznie zmienia
I chwila chwili nie pamięta,
Zawsze w jeziorach na przemiany
Kąpią się gwiazdy i dziewczęta.
Leopold Staff
ilustracja : obraz Rafala Olbinskiego „W oczekiwaniu na Ulissesa”