Kwiatek
Tak długo kwitł,
aż wszystkim zbrzydł.
Melania Burzyńska
Mowa kwiatów
Trudno, rozeszły się już nasze drogi,
Chociaż kochałem cię wiernie.
Dziś jeszcze słałbym ci róże pod nogi,
Choćby ze względu na ciernie …
Wczesne lato
Tak nagle przyszło pełne lato
I zawróciło wszystkim głowy.
I czar czerwcowy jak świat stary
Zdaje się niebywale nowy.
Śpiewem zanoszą się słowiki,
Bzu duszne wonie biją zewsząd
I dziko wpada wiatr spragniony
W ramiona rozchylonych dziewcząt.
Zielono mam w głowie
Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną,
Na klombach mych myśli sadzone za młodu,
Pod słońcem, co dało mi duszę błȩkitną
I które mi świeci bez trosk i zachodu.
Obnoszę po ludziach mój śmiech, i bukiety
Rozdajȩ wokoło, i jestem radosną
Wichurą zachwytu i szczęścia poety,
Co zamiast człowiekiem powinien być wiosną.
ilustracja : obraz C. Pissarro „Zielony pejzaż w Saint Charles”
Do Pięknej
Serce twe – grążel, a w niej na na kształt śmieci
Tonęli kupcy, głupcy i poeci.
Józef Jankowski
Obraz Jean Béraud (1905) ” Kurtyzany w paryskim parku „
Z francuskiego
Kochać cię będę, kochać będę wiernie,
Dopóki kwiaty stroić będą krzewy ;
Dopóki róża zdobić będzie ciernie
I słowik tkliwie będzie nucił śpiewy.
Kochać cię będę, kochać bez nadziei,
Póki mi odgłos odpowie żałosny,
Dopóki będą powracać z kolei :
Po wiosnach lata i po zimach wiosny.
Tymon Zaborowski
A kiedy będziesz moją żoną
A kiedy będziesz moją żoną,
umiłowaną, poślubioną,
wówczas się ogród nam otworzy,
ogród świetlisty, pełen zorzy.
…
Ubiorę ciebie w błękit kwiatów,
niezapominajek i bławatów,
ustroję ciebie w paproć młodą
i świat rozświetlę twą urodą.
…
(fragment)
Kazimierz Przerwa-Tetmajer
Nie trzeba być na to bezecnym sceptykiem ..
I nie trzeba być na to bezecnym sceptykiem,
Aby stwierdzić, że kiedy pół narodu boso
Chodzi jeszcze, dodajmy, nadto polską szosą ..
Sztuka może być tylko dla sytych smakołykiem
Albo też do kożucha przypiętym storczykiem,
Nie jakąś „ ożywczą rosą ” ..
Adolf Nowaczyński
Kończy się miłość
Kończy się miłość, zaczyna się smutek
I czeka na mnie siedem wysokości,
siedem rozsypanych po polu stokrótek.
Kto je pozbiera, czyj uśmiech ugości
sekretne oczy i łakome usta ?
Kusi mnie jeszcze wstydliwa prostota
podanej dłoni, odwróconej głowy
i na dobranoc uchylone wrota,
gdzie się spowiada secret osikowy.
Przeszły nade mną fosforyczne deszcze,
ulatywała sierść spienionych chmur,
ale choć mogłem, nie odchodzę jeszcze
w uszyty dla mnie z ciemnych niebios wór.
Tadeusz Nowak
