Wysuszę łzy, co koją serce chore,
A potem serce spalę i spopielę,
I te popioły kadzidlane zbiorę,
By tobie złożyć w darze, mój aniele !

W oczach twych raju mojego kwitnienie
Twój uśmiech niesie mi błogosławieństwo,
Zagładą grozi, zsyła ocalenie,
Mądrość mi daje i spycha w szaleństwo.

Jak nie pokłonić się pięknej bogini !
Wszyscy przed boskiej majestatem klękną :
Ona śmiertelnych poetami czyni
By opiewali w zachwycie jej piękno !

Nikoloz Barataszwili
Źródło :”Słowik i miecz” Nikołoz Barataszwili, wiersze zebrane przełożył Leopold Lewin,  Wydawnictwo Łódzkie, 1973