Zażenowany swym anielstwem
Udajȩ (dosyć źle) człowieka.
I serce, aż nieludzko czerstwe,
Zacinam w samotności. Czekam.

Znam ewangeliȩ i nieszczȩście,
Narodów tȩtent, szepty kobiet
I starość słów i snów poczȩcie
I wina czad i kwiat na grobie.

I ducha znam co bez wcielenia
Na ziemi jest jak głoska głucha,
I ciało – nie do pomyślenia
Bez łaski i świȩtego ducha.

 (fragment)

Julian Tuwim