Kasia z Anusią, wdzięczne i piękne oboje,
Jednakiem płomieńmi trapią serce moje :
Obyczaje w obydwóch godne pochwalenia.
Też wielką są przyczyną mojego udręczenia.

A gdy czasem pospołu wedla siebie siedzą,
Na którą lepiej patrzeć – oczy me nie wiedzą.
Anusia zda mi się być piękniejszą nad Kasię,
Kasia zda się piękniejszą nad Anusię zasię.

Tamta nad tę, a ta też nad tamtę wdzięczniejsza,
I w rozmowie, je nie wiem, która przyjemniejsza.
To jedno wiem, że obie bez miary miłuję,
Jak to może być ? Nie wiem. Ale miłość czuję.

Mikołaj Sęp Szarzyński

Źródło : Mikołaj Sęp Szarzyński « Poezja polska, Antologia » Hachette Polska, 2011