Przyjdź – a sady się dla nas rozdzwonią
I rozszumią się rzeki srebrzyście,
Zagadają wszystkie drżące liście,
Wszystkich kwiatów kielichy zadzwonią.

Słońce stanie nad białą jabłonią
I zatoczy swoje koło duże,
I za borem skona uroczyście !

Cień położy się na białym murze,
W starym sadzie róże się zapłonią –
I my płonić się bȩdziem, jak róże.

Edward Słoński