Miłości, iżem musiał przysiąc Pani swojej
Nie wspominać przed nikim o rozkoszy mojej
Ani co dalej było, przetoż od żałości
Umieram, już umieram ! Ale ty, miłości
Wróć się do niej i powiedz, że bardziej człowieka
Szczęśliwszego nie było od dawnego wieka !

Któż kiedy ręce i piersi pieścił cudniejsze ?
Któż usta całował do woli wdzięczniejsze,
Albo i oczy śliczne ? Ale cóż mi po tym,
Kiedy mi się nie godzi z nikim mówić o tym ?
Miłości, wróć się jeszcze ! powiedz, iż człowieka
Szczęśliwszego nie było od dawnego wieka !

Jan Smolik
(XVI wiek)